VIP-arrangement: 15 januari

Goodbye  Luang Prabang, hello Phonsavan…Afgehaald voor het hotel en afgezet aan het busstation op de VIP-busplaats. En ja, daar stond ze tegen alle verwachtingen in ‘t wit te blinken. Motobike op het dak, onze bagage in de laadruimte. Eens plaatsgenomen zag ze er vanbinnen niet zo super uit maar toch “luxe” ivg met menig ander transportmodel waarmee we het land al doorkruist hebben en zelfs ook ieder zijn eigen zetel. De stad buiten, alles rustig, steeds maar hoger en hoger, bocht in, bocht uit, super landschap. Tussen de bergen op een geasfalteerde “Gorges du verdon” weg waren we vertrokken voor een 7u durende busrit en we waren daar niet alleen…

Een pipistop was ook voorzien en zelfs nog ene , wat een luxe!

NOG MEER, ergens rond de middag mogelijkheid tot een maal en even vrij. Beetje op verkenning, plaatselijke markt, eens loeren of de eters al klaar waren, neen, nog wat rondzeulen. Ik nam plaats in het zonnetje op een “gesloten” winkelplank, met zicht op de VIP. Plots zag ik Rene een gesticulerend gesprek voeren met onze chauffeur. Een snelle wip in de bus, even snel eruit met het ons in gazettenpapier gerold schilderijke…? Och ja, hij wil persé een passend afvoerbuizeke gaan zoeken voor veilig transport. Ik dacht doe maar, ik zit goed, ach toch maar even mee. Nog 10 minuten , OK. Na 5 minuten wij weer terug en ja… busje was weg, zo weg als het maar kon zijn. Daar stonden we dan als 2 VIP- wezen achtergelaten in een stad zonder naam!!! En neen, het kwam ook niet terug!

We zagen een groepje Europese reizigers uit een Van stappen, erop af, of zij een gids hadden die kon tolken, ons geval uitgelegd, de nodige verbijstering van “dat  doede toch niet, ge moet toch eerst uw passagiers natellen…”Kon niet tellen zeker. De lokale mannen werden in het café-resto aangesproken en ja,  someone is comming. Binnen de 5 minuten werd een zilvergrijze mini-van voorgereden met chauffeur die geen letter engels sprak maar ons wel wist wijs te maken dat het ons 600 000 kiekens ( 60€) zou kosten om naar Phonsavan te rijden, 130km. Te nemen of te laten. We zaten zo in het voertuig nadat we onze go-between hadden bedankt en weg waren we, goed op onzen teen getrapt.

Hier reden we dan, een gans buske voor ons alleen met volle zicht op de voorbijglijdende bergtoppen, privé chauffeur, Vipper dan Vip kon toch niet! Een uurke later zag ik enkele haarspeldbochten verder  eerst de moto en dan de witte bus eronder. Het overmatig toeteren deed de bus tot stilstand komen, direct een van de toeristen naar ons met het onbegrijpelijk verhaal dat de chauffeur erop gewezen werd dat er nog 2 ontbraken en neen, ongelofelijk, hij reed niet terug. Een busrel!

 Onze bagage gerecupereerd, de helft van de ticketwaarde teruggevorderd, anders bleven we op het trappeke staan en kon de deur niet toe.

Met veel leut reden we verder, een hele tijd, geen bochten meer, sneller dus. Op enkele km van de stad hield de man halt en reed ergens een hof op waar een groot in steen opgetrokken huis  stond. De  gegoede eigenaar was blijkbaar een goede kennis, we begrepen dat er iets met zijn auto was of zo. Deur open, of we wilden overstappen in die zwarte wagendaar . Stom van verbazing stond daar een glimmend zwarte personenwagen, een slee! Stoffige rugzakken overgeladen, wij al even stoffig op de fluwelen achterbank ( raar hé) en de rit ging verder. Na een kwartier werden we met onze zwarte slee met geblindeerde ruiten Phonsavan binnengereden, dat was nu eens pas Vipper dan VIP!!!!Onze hilariteit kende geen grenzen, denkend aan de krochende bus die nog op komst was.

Tenslotte reden we met Tuk Tuk weliswaar, naar een door ons gekozen hotel. De ruigh guide volgend.We kwamen achter de hoek en daar stond het in al zijn glorie te pronken. We wisten dat dit ons budget te boven zou gaan, toch maar even binnen. Heb ik het wel drie keer gevraagd en toch goed verstaan??? 20€/nacht, ontbijt inbegrepen. Onze VIP dag kon niet meer kapot.

Het was er KOUD in Phonsavan.

( foto's volgen straks)