Grotten van Pak Ou een eigenaardig rusthuis. 13 januari

Het regende over de Nham Ou maar ook in onze hartjes toen we s ’morgens afscheid moesten nemen van onze leuke bamboehut en de mooie omgeving. Sitta had voor ons groepje een Van klaar staan en de rit naar Luang Prabang verliep zonder enig noemenswaardig probleem.

We trokken weer in ons vorige hotelletje in en kuierden wat rond, bestelde de volgende rit voor Phonsavan om de “vlakte der kruiken” te bezoeken: een VIP bus zou het worden, wij curieus voor binnen 2 dagen. De volgende dag een Mekongbootuitstap, schuituitstap, om de grotten van Pak OU te bezoeken. We trotseerden verkleumd alweer de ochtendbries , een Whyskidorp kon niet beter als eerste stop. We warmden ons aan het vuur rond de ketel en nipten een borreltje naar binnen. Beter dan de vorige. De mannen stoken en de vrouwen weven: de sjaals zijn allen even mooi en kleurig, zijde, katoen een bedrijvigheid aan kraampjes. Maar de reis duurt nog lang en wie weet welke snuisterijen krijgen we nog te zien…

Boot in, grotten in: donker: hier staan alle “afgedankte” Boeddha beeldjes in alle soorten en maten. Zittend, liggend, staand, goud en glinster. Boeddhas op rust die teveel waren, plaats moesten maken voor anderen, beetje beschadigd..allée een boeddhapeekeshuis. Ze zitten dan ook gans de tijd in den donker. Deze de duisternis en flauwe licht van onze zaklamp gaf  de grot een wat mystieke sfeer…

Dat was het dan, ons  genietend  laten mee-sleeën over het water tot opeens, prut, prut, prut… motorpech, het dieseltje zei foert, dat had hij al eens geprobeerd maar de bootsman kreeg hem toen terug aan de praat. Deze keer echter hoorden we ook een pfoefgeluid achteraan en bootsman + matroos stonden in grote wolk de rook. Ontploft was dat ding! Roeien om niet af te drijven (er was maar 1 spaan). Al ons gesukkel werd opgemerkt door een “ bootcollega” en we werden geënterd en veilig aan wal gebracht.

We keken naar de overzijde van de Mekong, zagen het veerpont , daar moesten we zijn. Het pont op, rivier over, aan de overkant. Een authentiek dorpje, met klassieke zandstraat, afhaal- BBq, groentekramen, een naft pomp, zelfs petanquespel. Dit zagen we al meer, ook een overblijfsel van de Franse kolonisatie.

Een hele vracht gaat er op dat inventieve veerpont, wij namen deze keer het lokale kanobootje dat ons weer naar het ”mondaine” stadje bracht.

Onze laatste dag in Luang Prabang, s ’avonds  afgesloten met een lekkere maaltijd en een onontbeerlijk Beer Lao.