Met de boot naar Siem Reap : 16 februari
16 februari 2014 - Siem Reap, Cambodja
Om ook een glimp op te vangen van de activiteiten aan de rand van het Tonlé Sap ( meer) besloten we niet met de bus maar wel met de boot te gaan via de Sangker rivier die uitloopt in het immens grote meer dat wel een grote hap inneemt van centraal Cambodia. Van levensbelang voor de voedselvoorziening van het land.
De zon was ook nog niet gans wakker als we met onze rugzakken de diepe ladder afdaalden om plaats te nemen in de overdekte lange schuit. Het vertrek was stipt om 7u, we hadden 5 u vaart voor de boeg. Zoals ik reeds zei is het droog seizoen en dus weinig water in de Sangker. De rivierboorden staken ver boven onze hoofden en we voelden ons letterlijk laag aan de grond. De bootsman duwde ons van de kant en de schipper zette met veel gedruis en lawaai zijn motor op en we vertrokken met een aardig vaartje. De oeverwanden helemaal bloot en bezaaid met het achtergebleven zwerfvuil. Kleine bootjes kruisten onze weg of staken ons voorbij. Visser alom met of zonder boot, je kan evengoed zelf tot je knieën in het water staan en je net uitwerpen met dit tij. Regelmatig voelden we toch wat grond en sputterde de schroef een beetje meer in het slijk. We hadden geen kwartier nodig om de situatie in te schatten en te hopen dat we niet zouden vast varen, de weg was nog lang. Kleurrijke taferelen spelen zich af langs de oevers en op de lage waterkant. We zagen dat het plasje water alsmaar smaller werd en de meanders moeilijker te nemen. De grote roeispaan kwam er meer en meer aan te pas en zie daar voor ons, de goed geladen winkelsampam zat vast. Er werd geduwd en getrokken tot het vaartuig aan de kant gezet werd en wij door konden. Het ging weer eventjes goed. Niet lang en dan was er pas een rivieropstropping : 3 grote boten zo vast als het maar kan. Solidariteit onder de vissers en booteigenaars om de vaartuigen in beweging te krijgen, een hele bedoening. We sleepten ons ernaast en...te laat zo vast als ne pier alle boten tegen mekaar geplakt , een uitzichtloze verkeerssituatie. De bootsman schoot zijn broek uit, de andere bootmensen aan weerzijde van ons vaartuig en maar duwen om beweging in dat ding te krijgen. Mankracht was er nodig, de broekspijpen werden opgerold en enkele mannelijke passagiers mee het water in, neen Rene bleef mooi binnen de bootwanden. Enig, al dat volk rondom ons dat uit alle macht de boot trachtten voort te duwen onder de luide ” moi, thi, pay” ( 1,2,3) roep van de bootsman, de schipper zette voortdurend alle kracht op zijn moteurke, het water spetterde hoog omhoog gelijk een omgekeerde waterval, de Wolgatrekkers konden het destijds niet beter. De binnengebleven elementen werden aangespoord rechtstaand de boot heen en weer te balanceren( groepsdanske) zodat hij uit die verdomde modder zou geraken. Wat een avontuur, gingen weer eens met de boot!!! Maar allée, bootsman en schipper hadden dit duidelijk al meer meegemaakt en ten slotte dreven we drie kwartier later weer over het water. Iedereen naar binnen, kleren drogen, achter ons had zich een kleine bootfile gevormd, de tweede toeristenboot was nog in de duw fase… Stilaan steeg het waterpeil en konden we onze normale snelheid bewaren, kwamen de oeverkanten dichter bij en konden we de mensen en zwaaiende kinderen weer bezig zien. De eerste paalwoningen en drijvende huizen verschenen, enkelen op een rij. Naarmate we het meer naderden werden het hele huizenplateaus op bamboevlotten, die op het water dreven tussen het groene Hyacinten kroes en kort struikgawas. Ze stijgen mee met het waterpeil in het regenseizoen. Een spektakel op het water. We legden aan bij een restaurant, de gekende pipistop, gemakkelijk, vier hoge brede planken, een gat in de vloerplank, geen chasse nodig, geen gezever!
Terwijl we uit het isomobakje onze rijstschoteltje aten, zagen we onze rugzakken van boot verhuizen. Een steviger model dat ons over het meer nog een uurke verder ging brengen. Er heerste voortdurende bedrijvigheid rond de huizen en op het meer, kleine smalle geladen boten of lange met meer speed, voeren op en neer, van links naar rechts. Soms stapt een van de passagiers over op een wachtend bootje, die hem naar zijn thuis bracht, de politieambtenaar, undercover uitgedost, donkere zonnebril op zijn gezicht had hem wel direct verraden, werd op zijn drijvend kantoor afgezet, kon niet meer weg. Opvallend waren de enorme grote visnetten opengespannen tussen 4 staken en aan een vlot met huisje erop vastgesangeld. We naderden stilaan ons doel, nog even in speedformule door een soort Everglades en kwamen in open meer afstevenend naar de oevers van Siem Riep. Nog niet aangemeerd of we werden overrompeld door een invasie van tuk tukkers die de klanten bijna uit de boot sleurden om hen te vervoeren tegen woekerprijzen. Een echte aanlegsteiger was er nog altijd niet, we ploeterden de oever op, ik zag mijne rugzak als eerste boven op de rug van een driver die tenslotte de onze niet is geworden maar ik heb hem ongevraagd toch niet moeten dragen!
Eens in het hotel geïnstalleerd trokken we de stad in: Siem Reap was en is voor mij onherkenbaar. Een toeristische explosie! Zonder kaart was oriëntatie niet mogelijk het honderdvoudige van 8 jaar terug, luxe hotels , grote lanen, de flikkerende Pub Street: de Place to be , ene grote kermis, en daar vond ik de Rode Pianobar weer, niet meer zo evident in het oog springend door het drukke entourage maar ze was er nog even rood evenals de piano op het verdiep…
De zon was ook nog niet gans wakker als we met onze rugzakken de diepe ladder afdaalden om plaats te nemen in de overdekte lange schuit. Het vertrek was stipt om 7u, we hadden 5 u vaart voor de boeg. Zoals ik reeds zei is het droog seizoen en dus weinig water in de Sangker. De rivierboorden staken ver boven onze hoofden en we voelden ons letterlijk laag aan de grond. De bootsman duwde ons van de kant en de schipper zette met veel gedruis en lawaai zijn motor op en we vertrokken met een aardig vaartje. De oeverwanden helemaal bloot en bezaaid met het achtergebleven zwerfvuil. Kleine bootjes kruisten onze weg of staken ons voorbij. Visser alom met of zonder boot, je kan evengoed zelf tot je knieën in het water staan en je net uitwerpen met dit tij. Regelmatig voelden we toch wat grond en sputterde de schroef een beetje meer in het slijk. We hadden geen kwartier nodig om de situatie in te schatten en te hopen dat we niet zouden vast varen, de weg was nog lang. Kleurrijke taferelen spelen zich af langs de oevers en op de lage waterkant. We zagen dat het plasje water alsmaar smaller werd en de meanders moeilijker te nemen. De grote roeispaan kwam er meer en meer aan te pas en zie daar voor ons, de goed geladen winkelsampam zat vast. Er werd geduwd en getrokken tot het vaartuig aan de kant gezet werd en wij door konden. Het ging weer eventjes goed. Niet lang en dan was er pas een rivieropstropping : 3 grote boten zo vast als het maar kan. Solidariteit onder de vissers en booteigenaars om de vaartuigen in beweging te krijgen, een hele bedoening. We sleepten ons ernaast en...te laat zo vast als ne pier alle boten tegen mekaar geplakt , een uitzichtloze verkeerssituatie. De bootsman schoot zijn broek uit, de andere bootmensen aan weerzijde van ons vaartuig en maar duwen om beweging in dat ding te krijgen. Mankracht was er nodig, de broekspijpen werden opgerold en enkele mannelijke passagiers mee het water in, neen Rene bleef mooi binnen de bootwanden. Enig, al dat volk rondom ons dat uit alle macht de boot trachtten voort te duwen onder de luide ” moi, thi, pay” ( 1,2,3) roep van de bootsman, de schipper zette voortdurend alle kracht op zijn moteurke, het water spetterde hoog omhoog gelijk een omgekeerde waterval, de Wolgatrekkers konden het destijds niet beter. De binnengebleven elementen werden aangespoord rechtstaand de boot heen en weer te balanceren( groepsdanske) zodat hij uit die verdomde modder zou geraken. Wat een avontuur, gingen weer eens met de boot!!! Maar allée, bootsman en schipper hadden dit duidelijk al meer meegemaakt en ten slotte dreven we drie kwartier later weer over het water. Iedereen naar binnen, kleren drogen, achter ons had zich een kleine bootfile gevormd, de tweede toeristenboot was nog in de duw fase… Stilaan steeg het waterpeil en konden we onze normale snelheid bewaren, kwamen de oeverkanten dichter bij en konden we de mensen en zwaaiende kinderen weer bezig zien. De eerste paalwoningen en drijvende huizen verschenen, enkelen op een rij. Naarmate we het meer naderden werden het hele huizenplateaus op bamboevlotten, die op het water dreven tussen het groene Hyacinten kroes en kort struikgawas. Ze stijgen mee met het waterpeil in het regenseizoen. Een spektakel op het water. We legden aan bij een restaurant, de gekende pipistop, gemakkelijk, vier hoge brede planken, een gat in de vloerplank, geen chasse nodig, geen gezever!
Terwijl we uit het isomobakje onze rijstschoteltje aten, zagen we onze rugzakken van boot verhuizen. Een steviger model dat ons over het meer nog een uurke verder ging brengen. Er heerste voortdurende bedrijvigheid rond de huizen en op het meer, kleine smalle geladen boten of lange met meer speed, voeren op en neer, van links naar rechts. Soms stapt een van de passagiers over op een wachtend bootje, die hem naar zijn thuis bracht, de politieambtenaar, undercover uitgedost, donkere zonnebril op zijn gezicht had hem wel direct verraden, werd op zijn drijvend kantoor afgezet, kon niet meer weg. Opvallend waren de enorme grote visnetten opengespannen tussen 4 staken en aan een vlot met huisje erop vastgesangeld. We naderden stilaan ons doel, nog even in speedformule door een soort Everglades en kwamen in open meer afstevenend naar de oevers van Siem Riep. Nog niet aangemeerd of we werden overrompeld door een invasie van tuk tukkers die de klanten bijna uit de boot sleurden om hen te vervoeren tegen woekerprijzen. Een echte aanlegsteiger was er nog altijd niet, we ploeterden de oever op, ik zag mijne rugzak als eerste boven op de rug van een driver die tenslotte de onze niet is geworden maar ik heb hem ongevraagd toch niet moeten dragen!
Eens in het hotel geïnstalleerd trokken we de stad in: Siem Reap was en is voor mij onherkenbaar. Een toeristische explosie! Zonder kaart was oriëntatie niet mogelijk het honderdvoudige van 8 jaar terug, luxe hotels , grote lanen, de flikkerende Pub Street: de Place to be , ene grote kermis, en daar vond ik de Rode Pianobar weer, niet meer zo evident in het oog springend door het drukke entourage maar ze was er nog even rood evenals de piano op het verdiep…
Vrouwen zijn daar zo kleurrijk gekleed, ook die knotsgekke hoofbescherming. Wat een wereld, het heeft iets ontroerend naturels ! Veel liefs, Marijke