Vientiane : kleinste hoofdstad van Azië: 19 tot 21 januari

 Dat onze VIP bus die morgen motorpech had en we moesten wachten op een vervang bus, verwonderd niemand meer zeker.

Drie uur later reden we het busstation van Vientiane binnen. Op de klassieke manier naar het centrum, afgezet op de hoek van de straat waar we ons logement geboekt hadden.

Eerste actie: fiets huren en plan zoeken. We waren direct op weg naar de te bezoeken items, een kwestie van oriënteren.

Vientiane ligt aan de Mekong die er maar triestig en half opgedroogd bij ligt. Het is nu geen regenseizoen. Aan de overzijde zie je Thailand. De stad heeft een rechthoekig stratenplan met 1 richtingsverkeer. Straten zijn niet erg breed, rommelig uitzicht: alle mogelijke kabels zweven boven je hoofd over , kleine straat winkeltjes, hotels en guesthouses, restaurantjes tot op de stoep, terrassen, , fiets- en motoverhuur, een kleurrijke schakering van reclameborden om  dit alles te kunnen identificeren. Vanuit die chaos gaat een zekere gezellige nonchalance uit.

En, mensen , er is een moderne brede “boulevard” langs de loop van de Mekong, verkeersvrij voor auto’s en moto’s. Rustig flaneren, kinderen, jong en oud en ‘savonds best gezellig met een avondmarkt onder de klassieke rechthoekige rode parasols. Over eten moet en we ons geen zorgen maken, in een “ chique” hotelrestaurant,  een lokale Laofood-brasserie of gewoon tientallen en meer BBQ stalletjes die hun waar in alle kleurschakeringen uitstallen. Dit is pas echt! Je  krijgt het water in de mond als je al dat lekkers ter plaatse ziet klaarmaken.  Na onze eerste verkenningsrit belandden we bij het vallen van de avond in  deze best leuke omgeving,  de  zon gaat onder boven de rivierbedding, we kiezen een “stalletje” uit. De spécialité is een soort soepfondu : op tafel een houtskoolvuurtje en daarop een  met water gevuld, aardenwerken potje. Groentjes, sausen, vlees gewoon ernaast. Doe maar. Leuk om te zien maar we kozen toch voor een vertrouwde schotel, Rene eindelijk zijn lang gegeerde Mekongvis en ik een traditionele noodle gerecht. En den Beer om de dorst te lessen. Een goed begin.

De volgende morgen, fiets op en andere richting uit. De Fransen hebben hier, hetzij wat kleinschaliger, een “Champs Elysée” aangelegd uitgevend op een Triomfboog: de  Phatouxai. Wij met ons fietske erover, te voet het mooi versierde monument op uitkijkend over het aangelegde park aan de andere zijde. Verder naar het symbool van Laos: de Pha That Luang: grote gouden stoepa die op alle munten en andere officiële prutsen prijkt. Niet zo ons ding maar je moet het gezien hebben.

Als we verder reden zouden we ook  een fotooke kunnen nemen van het standbeeld van DE belangrijke man van Laos, Kaysone, van alle politieke en militaire markten thuis tijdens de 30 jarige oorlog in de vorige eeuw. Voor dat fotooke hebben we nogal wat moeten affietsen( 9km) en eens daar was de grote ijzeren poort nog dicht ook. Van de wachtpost mocht ik dan uiteindelijk  toch efkes binnen om met de rug tegen de poort de man te vereeuwigen prijkend voor zijn Memorial Museum.

Onderweg nog even het “Army Museum” meegepakt, toch zijn voortuin waar al de oorlogsmachines opgepoetst stonden te pronken.

Onze fietsdag ( eerst helemaal terug weet je) eindigde met een bezoek aan de 2 mooiste en meest interessantste Wat’s van de stad. Elk heeft een boeiende geschiedenis en al zijn ze zo verscheiden, ze zij om ter schoonst. We genoten ook van de prachtig aangelegde tuin.

Dag 3: misschien hadden we al beter verder getrokken hadden we die dag  niet een bezoek gepland aan de brouwerij van den Beer Lao en die ligt een eindje buiten de stad.

Moto stond al klaar en wij de stad uit meer op ’t gevoel dan wat anders. Langs een soort” A12”wrongen we ons met de andere moto’s tussen de camions, grote volumewagens, pick-ups 3D en 4WD: Toyota heeft in dit land een serieus afzetgebied. Alleen bestaat er blijkbaar geen reglementering op het afstellen van de uitlaatgassen. Stinken en stof. Ge moet er wat voor over hebben ! Een bezoek van 15min en een pintje om af te ronden, staat in de gids. Een vergetelheid dat moet rechtgezet worden: The Lao Brewery heeft 3 bezoekdagen en dinsdag valt daar niet in! Daar stonden we dan bestoft met onze “visitors bacht” op de borst voor de lange met 5 man bemande  reception balie om te vernemen dat het geen visitors day was today.

We hebben ze dan goed bestudeerd langs de buitenkant en volgens Rene kan Interbrew er nog niet aan tippen.

Zover stonden we dan toch en een beetje  verder lag de Vrienschapsbrug over de Mekong naar Thailand. We zijn er onderdoor gereden en nog verder met als doel een Boeddha park (Rough Guide). Toch even pauzeren aan de oever en zo belandden  we zonder weten in een vergane glorie park met grote opgezette dinosaurussen en andere in beton opgezette eigenaardigheden, gewoon niet over nadenken…fleske water was welkom,verder op de moto, de grote asfaltweg gaat over een in onbeschrijfelijke rode aarden wegentoestand. Zo kwamen we schokkelend en schuddend tenslotte aan de Boeddhas. Ja, nu eenmaal een vreemde attractie aan de oever van d Mekong: een verzameling reuze betonnen beelden en gedrochten. Ik las: voor sommige toeristen een valstrik, voor anderen een attractie in Vientiane. Wij noemen zoiets een curiositeit! Het was er gelukkig netjes en rustig, we namen een tijdje rust voordat we de terugweg namen. Sneller dan heen…

Na een hoognodig  deugddoend douchke trokken we langs de animatievolle boulevard naar de BBQ resto’s , op de knieën zittend plaats genomen aan een tafeltje waarover een Beer Lao tafellaken gedrapeerd lag!

Vientiane zat erop.