Naar Thakhek: pechdag :22 januari

We zaten klaar om vijf voor negen , om 9u het minibusje in, goed op tijd, goed begin voor de local bus van 10u. Nog enkele passagiers ophalen en we reden langs de “Champs Elysées” Vientiane uit.

Na 15min hield het busje halt en het kleine schrale chauffeurke zette ons af aan de kant van de weg. 15 min en dan komt de bus. Plichtsgetrouw bleef hij bij zijn passagiers. Daar was de bus. Zoals gewoonlijk stap ik direct op terwijl Rene zorgt dat de rugzakken in de bagageruimte gestouwd worden. Oei: busje al vol, nog 2 zetels vrij. De driver keek al met een paniekuitdrukking op toen ik hem vragend aansprak met Thakhek? Hij stamelde alsmaar Savannaketh en ik keek door de grote bestofte voorruit naar buiten en zag de rugzakken terug in het minibusje verdwijnen en Rene zijn zoekende blik naar de grote bus. Allen naar het echte busstation, dat we al voorbijgereden waren. We kropen op de bus met juiste bestemming(?). Het dak overladen, we lieten het allemaal aan het lot over en gingen zitten op de door mij reeds gerugzakte zetels. Half elf, een activiteit op dat terrein van je welste. Een Internationaal busstation, vooral bussen voor Vietnam. Om half 12 zette de chauffeur, ruw gelaat, klein, donker en zijn kleren even zwart als zijn bus, het voertuig op de weg.

Om iets nuttigs te doen begon ik aan het verhaal van Vientiane. Schokkelend en wiegend schreef de bus een beetje met me mee. Verdiept in ’t verhaal merkte ik niet dat de rit niet zo erg kalm verliep Tot Rene me zei, er gaat iets mis, het begint te stinken…Och ja , zo een bus riekt altijd naar wat olie en zo. Tot enkele km verder, bus stopt, profiteren voor pipistop in de bosjes, leuke ervaring, mannen naar links, vrouwen naar rechtsn, allen een plaatsje in het struikgewas. Van alle kanten zag je dan iedereen weer tevoorschijn komen, ik deed mee, gewoonste zaak van de wereld.

We reden verder, niet erg ver, stank werd intenser, iedereen eruit, motor werd langs binnen opengelegd en de mekanieker begon aan zijn job.  15 min later  allemaal er weer in en verder, beetje maar. De ferredo-reuk was niet meer te doen. Nu was t ‘serieus, alle moersleutels bovengehaald, motorkap  open, mekanieker op zijn rieten matteke onder de bus. We zagen het al, Thakek zal niet meer voor vandaag zijn. We stonden daar, lokalen en nog enkele andere toeristen,  langs de kant van de weg ergens in den blet. Wachten , kijken, banaan eten, nog eens ge weet wel…Een al vrij gevulde   tuk tuk stopt voor het wachtende publiek : Thakhek klinkt het luid vragend. Een tiental lokale vrouwen, wrongen zich met al hun hebben en houden bij de rest in het voertuig en een beetje later waren ze weg. Wij niet, al meer dan een uur. Maar het stond in de Rough Guide ook vermeld, bus panne is geen rariteit, geen geduld verliezen als je aan de kant staat en gewoon wachten. DIT mechanisch probleem leek duidelijk onoplosbaar.

In de verte zagen we grote majestueuze VIP bus aangereden komen en ze stopte. De afgeborstelde chauffeur met intelligent brilletje, 2 mekaniekers kwamen het euvel mee bekijken. Na een klein half uur werden de “toeristen” met pak en zak naar de Vip bus versast. Snel enkele gekleurde plastieken “tabouretjes” in de midden gang, rugzakken in de uitgang gestapeld en goed geladen konden we verder. Het was half vijf, nog dik 2 u te rijden.

 Het was donker toe we het busplein opreden. Met 10 waren we, solidair om de tuk tukman  te overtuigen om ons niet voor 30 000 kiekens naar het centrum te voeren, 20 000 per man was genoeg. Hotel zoeken leek een probleem, ge kent de weg zo niet, geen planneke… tenslotte vonden we in het Shouttida hotel een kamer, ruim, met de klassieke “Three in One” badkamer van 2m2 groot: een ruimte met lavabo, douche met boiler aan de muur( aflooproosterke in de vloer) en wc.. Moe maar blij dat we een bed hadden voor de nacht, snel een hap eten in de “Discovery agency” ( afzetters!) en beddeke in.

Morgen zien we wel verder, ons programma is al uitgestippeld.