Vang Vieng: Karsten en Grotten: 17 januari

We verlaten Phonsavan en rijden naar Vang Vieng met minivan en nieuwe reisgezellen. We reden langs de diepe valeien en ketens van prachtig groen en hoge bergen. Dorpjes langs de weg met huizen die soms amper 1m van de weg staan en achter hen gewoon de diepte. Deze huizen zijn meestal met hout gemaakt. Twee uren verder herkennen we het strategische stadje waar we nu maar eventjes halt houden, busje binnen oogbereik, om achter de bocht richting Vang Vieng te bollen. Enkele km verder verandert het landschap totaal. Stilaan doemen de eerste schimmen van het karstgebergte op die aangroeien naarmate we ons doel naderen. Het is weer anders en weer mooi. Nog eens 2u later, eindstation, met zen 13 en pakkage een Tuk Tuk in naar “centrum”. We moesten niet ver zoeken om een geschikte slaapplaats te vinden: het lag er gewoon voor onze neus, een geheel van houten bungalows omgeven door een mooie tuin. En geloof het of niet : 8€ per nacht betaalden we voor onze knusse kamer met badkamer en terras. Koffie en bananen, gratis zelfs internet.

Eerst op verkenning op zoek naar de Nam Song rivier en de eerste grot op 1km. De rivier hebben we gevonden maar de grot sluit om half vier, te laat. Dan maar stadje in, man, man, allemaal kleding kraampjes, restaurantjes, cafés en hotelletjes. Gewoon aan elkaar geklid. Lawaaierige muziek schiet her en der naar buiten. Een drukte van je welste, veel jeugd, alle nationaliteiten. We gaan tenslotte eten in de Olahla waar we met het zo vertrouwelijk overkomende “hey guy’s, you like to eat, happy hour and free whisky” dit laatste door sommigen al vrij  goed geconsumeerd .

Het geheel straalde niks sfeer uit, kunstmatig opgepept…

Lekker geslapen, fietske gehuurd, klassiek planneke op zak van de grottenroute deze keer. Ontbijt werd een bananenpannekoek met nutella ( slik!) voor onze ogen klaargemaakt aan het kraam. Wat een kaloriebom!

De tolbrug was het begin en daar zagen we de rivier en de bergen in al hun pracht en glorie, verstopt achter de prestigieuze hotels die het zich veroorloofden om al dat verborgen moois voor eigen gebruik te houden. Maar eens de rivier over reden we er midden in. De weg stoffig als altijd, soms een huisje, weiden en velden gevleid voor de grillige karsten, een tweesprong… even nakijken, vragen: ja de pakhou “cave “ is langs daar. Je kan aan die mannen alles vragen, het is altijd OK, een cave is een cave! Op de fiets ben ik nu eenmaal geen held tenzij plat en rechtdoor. Met ons hollandsfietsenmodelleke was het al afzien van in het begin, na die afslag werd de weg een pad dat leidde naar de loop van een rivierbedding. Meer naast de fiets dan erop. De fietsenmeneer had nochtans heel overtuigend gezegd dat het heel goed te doen was. We maakten wel kennis met de lokale voorbijgangers, sleurend met grassen of lege manden…allée na 1u kwamen we aan de grot die een andere naam droeg, de verkeerde dus. Ja, ja helemaal terug naar de tweesprong, vol van eigen koleire mijne fiets op, terug over de keien, de paden, bergskes, zonder af stappen op een half uur terug op de juiste weg. Nog 1u fietsen en de koeien vermijdend : de Pakhougrot en zijn blauwe lagune. Nog een beetje naar boven klefferen , wat was ze mooi de grot, diep en hoog met de stalactieten-watten als lusters boven onze hoofden. Na het bezoek even aan het water blijven staan, kijkend naar het schouwspel van de jeugdige waterpret, plonzen van de hoge boomtak, met een touw slingerend het blauwe water in, leuke verpozing.

Door de mooie natuur terug , het mocht al een beetje bergop zijn, beentjes waren getraind.

De avond viel snel, rugzak klaar, morgen naar Vientiane, de hoofdstad.