Vertrek Pak Beng, de realiteit in … 8 januari

Volgende trip zal ons leiden naar het noordelijke stadje Oudomxay. De Van staat klaar maar de ticketmeneer was er nog niet. Rugzakken op het bagagerek en met onze kleine exemplaren verzekerden we ons busplaatsje aan de binnenkant. Ondertussen observeerden we de schoolgaande jeugd en om 9u wijle weg. Het buske reed met ons de harde realiteit van het Laotiaanse leven in. De romantiek van de Mekong zakte even diep in onze schoot, dit was onze reis-cultuurshock. Nog geen 20 km verder zagen we de dorpen met hun bevolking. Woningen opgetrokken met alles wat er maar aan een bamboe kan aan zijn, kinderen, vele kleintjes, meestal zonder broekjes en met in jaren niet gewassen lodderkleedjes, haren omhoog maar zwarte kijkers die je telkens weer vertederen. Ze waren verdiept in hun eigen spelletjes, liepen ergens en nergens alsmaar bezig met niks. Groepjes vrouwen, mannen en kinderen op hun hurkje rond een klein vuurtje dat de ganse dag blijft branden.

 Varkens, zo van die anderen dan bij ons, lui langs de weg , kippen en kuikens stuiven voor de bus op tijd weg en de rode aarde stuift alle kanten uit. Alles dat langs de kant hangt, groeit of staat zit dan ook onder het rode stof, wasdraden achter de hutten zou misschien minder stoffige kleertjes geven, enfin, ze waren gewassen…

We reden door een prachtig landschap, in het begin langs beide zijden hoge Karst formaties maar naargelang de weg de hoogte inging kwamen we op plateau’s en km na km zagen we hectaren en hectaren landbouwactiviteit, weliswaar alles nog primitief manueel. Groenten en rijst genoeg( rijstvelden staan nu droog)

Deze taferelen gleden ons voorbij tijdens de 5 u durende busrit. Eens gedropt aan het busstation, tuk-tukken naar een zelf gekozen guesthouse, viel best mee en kamer had leuke toets, zie fotooke.