Slowboat-River over de Mekong

7 januari

Dat het vroeg was deze morgen, Tuk -Tukchauffeur stond om half acht te wachten om ons naar de “embarcement” plaats te rijden. Het was nog frisjes maar op straat was er alweer volle activiteit: de BBQ smeulden, groepjes etende mensen op de stoep, groentekramen met uitgestald versgoed, scooters kris kras door de straten, kinderen in licht blauw uniformhemdje op weg naar school. Gedurende een goed kwartier passeerden we deze spits en werden we met al onze bagage gedropt aan het “kantoor”-tje. Beneden aan de oever lagen de lange spitse boten te wachten op hun passagiers. Met ticket in de hand en zakken op de rug en buik daalden we over de slijkerige helling af, liepen we in balans over het smalle houten passerelletje en vonden een vrij comfortabele plaats . De boot,  gebouwd uit teakhout en met zorg glanzend onderhouden, was voorzien van afgedankte vliegtuig-en/of buszetels. Een hele oef! Want ik had ooit anders meegemaakt en de uren die je er moet op doorbrengen zijn lang. Zo een boot vertrekt natuurlijk nooit op tijd. Alle soorten vrachten werden neerwaarts gesleurd, zakken, dozen en zo meer…Ik trok even grote ogen toen ik 2 mannen een houten schrijn naar beneden zag zeulen dat de Wat voorstelde, het heiligdom ter bescherming van onze boottocht. Later konden we daar soms wel inkomen, we hadden een goede skipper.

Zoals verwacht verliep het vertrek in de mist die zich als witte sluiers over de groene heuvels vleide, een koud windje waaide door de boot en we konden al wat we als warm meehadden goed verdragen. De mist gaf het begin van onze vaart iets mysterieus, stil, als je het dieselgeluid van de zware motor even kon negeren! De oevers begroeid met tropisch groen waren hoog, we voelden ons klein maar weer zo blij dat we dit eens te meer konden meemaken. Naarmate de vaart vorderde kwam het zonnetje stillekes de mist al eens opzij duwen tot tegen de middag ze alles alom kon overschijnen. Het bruingekleurde water kreeg meer schittering en het groene werd ook wat groener rondom ons. We wisten niet waar eerst kijken, langs beide oevers speelden zich taferelen af: kleine vissersbootjes, een dame die de was deed, een kudde buffels kuierden over de steile oeverwanden, boeren bewerkten hun supergroene groentetuintjes, grote en kleine boten, smalle, hoge, alle kleuren passeerden we met tussenpozen in beide richtingen. Af en toe werd er aangemeerd om lokale bevolking mee te nemen of te laten uitstappen. Ook een beetje taxi dus. Het waterpeil is deze tijd niet al te hoog Eilandjes en rotsformaties kwamen soms eens boven water verspreid over de rivier. Zoals gezegd, onze bootsman laveerde er met de kunst van de ondervinding op zijn gemakske door. Na een drietal uurtjes varen konden we een pauze gebruiken. Rene had deze morgen al gewinkeld en Franse broodjes( =grote piccolo’s) met kaas “la vache qui rit” en bananen op de kop getikt. Onze pik-nik smaakte. Nog 5 uur voor de boeg ( letterlijk dan). We zochten al eens een andere bezigheid, leesboekjes worden bovengehaald, ( zo van die kleine dwarsliggers :12X8 met tot zo 750 bladzijden die maar 1cm dik zijn), beetjes schrijven, zoals nu, af en toe nog eens een fotooke maken, ge kunt ook geen 8 u lang de Mekong en oevers fotograferen hé! Voor de sightseeing had ik een probleem, ik kon zittend niet goed over de leuning kijken, alleen maar door de sierkottekes ervan, mijn kniekes zijn nu wel al wat opgesteven!

Zo dit is een verslagske vanop de grote en prachtige Mekong zelf. Tegen 5u komen we aan in Pak Beng, dan is het bij jullie nog maar 11u, nog een halve dag werken… geldt niet voor de gepensioneerden natuurlijk, die zitten nog aan hun tas koffie en krant.

Het is zo ver we glijden onder de mistige duisternis Pak Beng binnen, en meren de boot naast  tien anderen, slechts een one night st(and)ay…

Tot…