Thakhek en de grotten van Mahaxai: 23 januari ’14

Met de nodige hindernissen zijn we gisteren aan gekomen in het centrale zuiden van Laos dat geklemd ligt tussen het ontzagwekkende Annamitengebergte ( Vietnam) en de machtige Mekong ( Thailand).De stroom wordt niet meer zo intens bevaard sinds de aanleg van de geasfalteerde route 13. Spijtig, anders zaten we nu niet weer in een sardienenbus. Thakhek is een van de enkele grootste steden en ligt tegen het imposante landschap van de adembenemende Karst bergen. Daarin ligt het prachtige Limestone park met zijn vele en grote grillige grotten. De attractie is wel de Lo Kong-Lo grot 7 km lang, je vaart er met een kano door en komt uit op een meer. Ligt op 130km afstand. Spijtig laat de resterende tijd en ons budget niet toe in dit avontuur te stappen. We huurden een moto en toerden naar de grotten van Mahaxai, dichterbij. Over een brede en niet te drukke asfalt van route 8, onder een deugddoend Laotiaans zonnetje, tuften we op ons gemakje door de prachtige natuur, genietend van de hoge puntige karstformaties die ons links en rechts voorbijschoten. Een gevoel van nietigheid overviel ons op het brommerke! Een korte boswandeling bracht ons telkens tot bij de grotten die op ons plannetje stonden. We kropen en klefferden  over de rotsen, bewonderden de door de natuur gevormde kunstwerken, even uitrusten bij een smaragdgroen meertje, de stilte enkel  doorbroken door het gefluit van de vogels, die je nooit te zien krijgt. Het water was helder klaar en zat vol vis waarschijnlijk tot groot genoegen van de eenzame visser die in de verte zijn kleine netten regelmatig spreidde.

Stilaan reden we terug en passeerden de helgroene rijstvelden, zich ver uitstrekkend tegen de achtergrond van hoge grijze  bergketens.

Binnenrijdend , aan de kant van de weg: duizenden watermeloenen waarachter ijverige verkopers hun waar aan de man brachten. Het rare was dat we nergens ook maar watermeloenvelden gezien hadden. Vietnamese import?

Thakhek  was onder de Fransen een regionale buitenpost. Ze zorgden  voor de “import” van Vietnamese arbeiders om het dunbevolkte gebied meer leven in te blazen. Een groot deel is gebleven na de revolutie in de jaren 70, zodoende heeft de stad een gans andere aanblik dan steden van de noordelijke regionen. De eens zo mooie en nu verwaarloosde en vervallen koloniale huizen zijn de laatste getuigen van dit tijdperk. In de hoofdstraat herken je ook nog een rij “winkelwoningen”: winkels en andere uitbatingen zijn beneden, het woonverdiep heeft  de kenmerken van het koloniale verleden behouden. Dit stadsgedeelte aan de Mekong oever straalt een zekere gezelligheid uit, de plaats waar we ons laten meeslepen door dromerige  nostalgie in de  gouden gloed van de ondergaande zon.