Planningswijziging: naar PAKSE: 24 januari ’14

De vorige avond het aantal dagen geteld dat ons volgens het  visum nog  toelaat om in Laos te verblijven, hebben we onze planning wat aangepast. Dag minder in Thakhek, Savannaketh slaan we over( snif, snif…) recht naar Pakse uitvalsbasis voor onze volgende ondernemingen. Gezien de lange rit hebben we deze keer ons hotel al vastgelegd.

Vroeg de lokale(!) bus op voor een rit van 8 tot 9u. Broodjes, bananen en water in klein rugzakje, een boekske…Als specialist om bij de eersten op de bus stappen kon ik alverwege 2 “onbeschadigde” zetels versieren. Enkele waren al voorzien van een met eten gevuld zakje, anderen hadden hun bekleding “verloren” en het mouske diende als zit, een Franse juffrouw plaatste zich gezwind neer en duikelde achterover, de zetel rug kraakte af. De vorige rit in het achterhoofd, hielden we ons hart vast en zetten we verstand op nul. Bus vertrok op tijd. Ik begin maar te schrijven, mooi en plezant tijdverdrijf. Na 2 uur een stop: Ik herken de Vietnamese toestanden: aan de raampjes: tientallen vrouwen die eten aanbieden, uitstappend word je sofort omringd met gebraden reuze sateekes waarop vierde kippen, opgeregen gekookte eieren, rijstzakjes, fruit…Je moet je een weg banen door deze drukke en kleurrijke bedoening.

Ons interesseert alleen het sanitair, een echt Aziatisch toilet, moet je van profiteren…

Op dit moment rijden we met de volgestouwde bus (ook de plastieken stoeltjes zijn al ingezet) verder, nog vijf en een half uur.

Tijdens  dit intermezzo wil ik al die trouwe lezers bedanken voor de leuke reacties. We lezen ze met even veel plezier als jullie onze verhalen. Leuk het gevoel te hebben dat we met blinde passagiers op stap zijn! Wij gaan nog even verder en hopen te kunnen blijven schrijven. Internet is niet altijd zo evident operationeel!

Om 16u draait de bus een enorm “busplein” op. Allen verwonderd, ik bedoel dan de niet Aziaten, tot de chauffeur duidelijk luid Pakse riep. Wij verbouwereerd door de vroege aankomst, geen kamikazerit, geen pechtbus…ons gerief snel bij elkaar geraapt, direct verenigd voor het “taxi” arrangement en zonder probleem 7km verder centrum in. Maar waar is nu het gereserveerde hotel??? Wel niemand had er blijkbaar ooit van gehoord, noch van de Phonsavan road, wat we afgelopen hebben met ons rugzakske op de rug, precies een legerdriloefening. Tot we na ongeveer een uur op een sympathiek tuk-tukkerke vielen die toch wat moeite deed en wat engels verstond.

Hotel, 2km buiten centrum, net wegenwerken in de straat, een sjofel juffrouwke achter de sjieke balie( was ook mooi hotel) die absoluut geen jota engels verstond en die van geen kanten onze boeking weervond, die trouwen nog niet wist dat er geboekt was die dag. Versterking van 2 collega’s, geen Engels. Mijn laptoppeke open, bewijs van reservering: konden dat geschrift niet lezen. Manager? Even bellen: engelssprekende “patron” aan de lijn, uitgelegd wat er gaande was en dat we niet langer dan 1 nacht wilden blijven….Na dik drie kwartier onderhandelen kon ik Rene gaan halen die nog steeds achter de “barricaden” stond met tuktuk man en bagage. Alles gedropt in de splinternieuwe kamer en direct weer naar de stad, een moto zal van pas komen. Volgende dag verhuisd naar een leuk en veel goedkoper verblijf, moto op en 38 km langs de boorden van de Mekong naar Champasak: bezoek tempel van de Wat Phou: een prachtig gelegen Khmer ruïne met prachtige dreef welriekende franchipanbomen die ons naar de hoger gelegen heiligdom leidde. Een voorsmaakje van Ankortempels in Cambodja. De Kmerbevolking zijn van oudsher de huidige bewoners van vooral zuid Laos en Cambodja. Zelf nog onderverdeeld in etnische groeperingen. De “Rode Khmer” beweging van indertijd was geen partij maar gewoon aanhangers van het Pol Poth regime  en droegen daarom ook de rode band.

 Rene was stil en vol bewondering bij het zien van deze oude mythische Hindoe cultuur.

Volgende dag, vandaag dus: uitstap naar het Bolaven plateau met gids. Met zen vieren + gids Sisiwat  het minibusje in voor een “one day” trekking. Op deze hoogvlakte is de temperatuur merkelijk frisser, koffieplantages zover het oog maar reiken kan en waardoor we dan ook enthousiast gegidst werden: arabic, robusta: laokoffie, niet te drinken!! Ook wat theestruiken: rode en groene thee, zagen er voor ons allebei hetzelfde uit. Een dorpje in, je rook de geroosterde koffie al van ver: op een houtvuurtje in een groot recipiënt met ervoor enkele  dames die demonstratief de koffievruchten omroerden tot ze bruin-zwart gekleurd waren.

Verder “trekking” door bossen, jungle , naar boven: prachtige hoge waterval in een paradijselijk landschap. Weer naar beneden ons goed vasthoudend aan de takken van de bomen, letterlijk. Zo kom je dan aan het riviertje die de waterval voedt voor hij met al zijn kracht naar beneden dondert. Tot driemaal toe hebben we zo tussen de koffiestruiken dit het scenario herhaald. Dat het prachtig was kan ik niet genoeg herhalen, mijn tong hing bijna op mijn tenen en we waren allen toch een beetje blij als we de laatse waterval achter ons lieten en terug naar het buske konden stappen. Ik denk dat die 1 binnenkort achter mijn 6 de beperkende factor is  om aan (snel)trekkings deel te nemen, ook al is het maar voor één dag.