Met mini Sardienebuske en Kamikaze piloot op Safaritocht ! 10 januari

Volgende doel: Nong Khiaw, volgens de beschrijving één van de mooiste plekjes van Laos.

‘S morgens altijd een bedoening voor het vertrek, vroeg uit de nest, rugzakken staan gewoonlijk al klaar van de avond ervoor, buiten ‘mijn technisch’ materiaal en nog wat prutsen.

Rene zorgt voor de logistiek: pik-nik, rugzakken naar beneden sleuren, tutk tuk aanhouden…terwijl ik nog haastig een blik werp op de binnengekomen mails, met de” thuisfrontsecretaris” Benni overleg pleeg, want die ligt op dat moment nog in zijne nest, alles getimed…

Goed dat we deze keer vroeg aan het busstation waren,  de Mini Van stond klaar. Wie goed kan tellen: veel volk kan daar niet in! Snel tickets gekocht, ik murwde me naar gans achteraan en dropte mezelf en de rugzakjes neer. Rene zorgde voor de dakorganisatie. Heeft dat wat geduurd eer iedereen, meer dan er plaatste waren, in dat vanneke geprest was!!!We zaten er letterlijk benepen daar op die achterste bank met zen vijven. Er ligt een asfaltweg, zodoende hadden we leesboekjes bij de hand. Gauw hadden we door dat je een bladzijde steeds maar van boven naar onder en omgekeerd voor je ogen zag passeren. Geen asfalt, dus geen boekje en ook zeker geen verslagske schrijven. Gewoon goed vasthouden en meehuppen in de putten van de afgreden asfalt en de rode kuilen in de weg. Het chauffeurke zal niet veel trippen meer moeten doen met zijn vanneke als hij zijn rijstijl niet aanpast aan de plaatselijke wegeninfrastructuur. Gevolg: overal rondom je opstuivend stof, rood stof. Laat staan als er van de andere kant een overladen mastodont van camion nog eens naast ons rijdt…Precies op Safaritocht! Plots gingen we met alle zeventien krachtig de hoogte in met de koppen tegen de plafond, Rene zijne godverdoeme deed iedereen naar achter kijken, maar de chauffeur verstond dat woord precies ook. Snelheid werd een beetje bijgeregeld. Alleen de lokale meneer zijn brilleke was een beetje beschadigd voor de rest hebben we het allemaal overleefd en waren we supercontent als we ter bestemming waren.  Al dat doorstane safarileed was snel vergeten toen we eens buiten het prachtige schouwspel van rivier(Nham Ou) en de omgevende groen bergen met hun grillige vormen te zien kregen. Snel een accommodatie zoeken, een bamboehutje uitkijkend op de rivier, waarom niet, t’was ( en is nog) proper. Mensen, Nong Kiaw, het is hier echt mooi, vredig, rustig, niet te beschrijven. De “Van” toeristen zetten zich zowat( ongewild ) samen en we planden een uitstap met gids naar het naburige dorpje Nung Moi, enkel per boot te bereiken.

Volgende dag stond Sitta, onze mini gids ons op te wachten. Hij had al voor middageten gezorgd, hopelijk waren er bananen bij, en recht de schuit in. Brrrr, zoals altijd in de ochtend zijn mist rond de bergen en de kilte van de vochtigheid onze reisgezel tot ongeveer 11U. Vanop ons mini stoeltje (en ik ook nog vanonder mijn vliegtuigdekentje) zagen we stillekes de oevers voorbijdrijven, de buffels grazen, eenzame vissers hun netten werpen en alweer actie in de dorpjes.

Eerst naar de grotten. Het dorpje begroette ons met de klassieke curieuze blikken en verlegen glimlachjes. Even rondwandelen, op vele plaatsten stonden grote lege bom-obussen ter versiering langs de “zandstraten”. Dit kleine stadje is een fel doelwit geweest voor bombardementen tijdens de Vietnam oorlog. De koning en andere vooraanstaanden hielden zich hier schuil. Vandaar gingen de dorpelingen in de vele nabijgelegen grotten een veilig oord opzoeken. Op deze grotten werden veel bommen gedropt.

We wandelden door de natuur, in volle zon naar de grot in kwestie. De plaats is mooi en rustig, gelegen aan een kabbelend beekje. Spijtig dat bij al die schoonheid een tragische verleden hoort. Sitta heeft het zelf niet meegemaakt maar wij zijn de generatie die het hebben kunnen volgen.

Terug, bergaf, sneller. Luch: isomopakettjes, voor ieder een, gevuld met gekookte rijst, groentje en kip. Lekker. De banaan heb ik dan ook maar opgegeten.

Dan: even boot, stadje X, trekking naar waterval. Eerst even vragen of er dit seizoen wel water is, ja hoor, we gaan. Een hele tocht met lokale gids , los door weiden, bossen over en door riviertjes, klimmen en goed vasthouden aan de bomen, de gewassen werden dichter en hoger: Junglebook…

We zijn er geraakt: de waterval en de ganse tocht was echt de moeite!

S ’avonds, moe maar heel erg voldaan zijn we nog even aan ons Bamboehotelletje iets gaan eten.

Een echt amberkleurige Whisky ( met Rhumsmaak) . Nog even “werken, mails beantwoorden, van lezen komt weer niks want de oogjes vallen om 10 s ’avonds terecht toe.

Vandaag: 12 januari : ingelaste rustdag. Wat schrijven, lezen, foto’s arrangeren en genieten van ons balkonuitzicht over de rivier en de bergen en de bootjes en….