CAMBODIA: chaos met een grote C

               CAMBODIA:  chaos met een grote C

Grensovergang

31 januari: eens uit de bootjes gestapt werden we gegroepeerd voor een bureau, allemaal rugzaktrekkers,

veel jonge mensen. Paperassenwerk voor de administratie, wachten...we kregen allemaal een ticket voor de bus, wij Stung Treng. De "organisator" gaf teken om verder te gaan. De straat werd gevuld door een stoet gepakte en sjouwende mensen, beetje zenuwachtig met grote vraagtekens van hoe het nu moet. Je bent een beetje overgeleverd aan de Laotiaanse voorman die zich van zijn job kordaat maar consequent kwijtte.

Busplein met afdakje, tafel en stoel waar een man achter zijn ticketspaperassen zat. Papier inwisselen voor echt bus ticket. Niettegenstaande  Stung Treng op ons papierke stond, vroegen we aan de meneer een ticket voor Banlung, naar het Oosten. Als we 5 dollar meer gaven dan kon dit.

De grote bus zat direct vol, wij mochten niet mee gezien de wijziging en moesten in de minivan naar de grens. We werden allen gelost en langs de geüniformeerde controles passeren. Houten barak met 4 openingen die verkleind zijn met wat plankjes zodat je bij het naar binnenschuiven van je paspoort enkel 2 handen ziet en enkele stempels. Een normale reactie van ons, meestal, grote Europeanen: dubbel geplooid voor dat kotteke gaanstaan. De trein der traagheid deed zijn werk. Dan naar een kraam met 2 jonge dames die instonden voor de garantie van onze gezondheid: invullen: geen hoest, geen koorts nog even een geweerke tegen je hals even een klik en je kon weer verder naar de overkant, politie, nog enkele stempels op je visum en het was Ok, het bareelke ging open en we zaten in Cambodia!!

 De grote gele bus, daar moesten we in, allemaal?? Er stonden wat eettenten in de schaduw, we moesten wennen aan de bloedhete temperaturen, iedereen in onwetendheid, telkens meer volk werd aangevoerd. Ik had plaats genomen in die snikhete bus en schreef mijn verslagje soms even naar buiten om wat zuurstof op te nemen. Rene hield trouw wacht bij de bagage.

Na een uur of 2 ineens een wit buske: Banlung! Ikke snel de gele bus uit, kleine rugzakjes wit buske in,  we hadden plaats!

Banlung, een stadje in de provincie Ratanakiri, niet ver van Vietnam, ooit de zuurstoflong van Cambodja. Onderweg zagen we het al, massale ontbossing van teakbomen, kale vlakten, afgebrand, een activiteit die steeds bezig blijft. We zien ook dat er veel jonge rubberplanten worden aangeplant, zo ver als je oog reiken kan.

We hadden wat over het hoofd gezien, het was Ted feest of chinees nieuwjaar en duurt 3 dagen, minstens. Hotelletje zoeken was niet evident. Een toffe jonge tuk tukman reed met ons rond tot we op de Balcony terecht kwamen, oude vergane glorie, ooit mooi geweest. Zicht op het meer en het restaurant gedoe onder een houten constructie, gezellig.

Volgende morgen met de moto op weg. Een kratermeer omgeven met een bamboebos en wandelweg van 7km. Als er een feestdag is dan is het eveneens een familiale pik-nik dag. Overal rond het groene meertje stonden open hutten waarop de gezinnen plaats nemen en alsof ze thuis waren, werd er gekookt, gestoomd en vooral gegeten en gesjauwels van je welste. De mensen waren uitgelaten en blij. De gezinsband is hier erg sterk, was in Laos ook. Kleurrijke ballonnenmadammen, kraampjes met gevulde isomo afhaalbakjes, een drukte van je welste en leuk om af te gapen...we maakten ons wandelingeske door het bamboebos en onderweg een paar Engelse woordjes wisselen met de nieuwjaarvierende piknikkers.

Tweede doel, hoe kan het anders, een waterval! Daar hadden we ambras met de madammen die het entreegeld moesten innen. Pyjamaoutfit is hier in, het niet bijpassende hoedje hoort erbij! Geen gewoon die Khmers, officiële naam voor de bevolking. Niet mogelijk om te vertellen maar we hadden inkom betaald en mochten niet binnen, misverstand van de ontvangmadam, ik vroeg de politie erbij, grote verbazing en al wat minder praat, politie of wat er moest voor doorgaan, met jong meisje die beetje Engels kon. Nog eens de ganse rutteketuut, hij verstond er niks van en omdat we toch geen aanstalten maakten om een tweede keer te betalen en we ook niet vertrokken, een grote zucht en wij door met de nodige Khmercommentaar van de ticket-pyjama-madam. Aan het watervalleke dezelfde familiale feesttoestanden als aan het meer.