Afscheid van Laos: 31 januari ‘14

We verbleven nog 2 dagen op het zustereiland Don Kon. Een volkse bedrijvigheid van primitief toerisme. Laten we de hoofdstraat, ook de enige straat, de Zandstraat noemen langs beide kanten geflankeerd door eethuisjes, alle voorstelbare en onvoorstelbare verblijfsmogelijkheden,  meest in trek zijn de houten bungalows langs de oevers onder de sierlijke palmen met de rust en het uitzicht over het waterlandscha p .Elke eetgelegenheid biedt je alle mogelijkheden voor uitstappen en verkenning van de eilanden verder bus tickets voor alle bestemmingen. Zo schreven we ons in voor een bezoek aan de “grootste waterval van Azië”. Benieuwd. We kozen voor de volgende namiddag, zo konden we eindelijk uitslapen en wat rondlummelen , we waren dan ook de twee enige kandidaten. Geen erg, bootsman laveert  ons bootje tussen de waterstruiken en vissende boomkano’s naar vaste land, Tuk  Tuk naar de waterval. We werden inderdaad even stil bij het schouwspel van krachtige waterstorm waarmee de Mekong zich breed  de diepte instort. Het was erg impressionant. We kregen een uurtje om het bezoek af te ronden. Onder de indruk reden we weer naar de kade en het houten vaartuigje bracht ons veilig terug langs de mangroven en oevers vol palmbomen. De avond begon te vallen en zo genoten we vanop het water van een prachtige zonsondergang.

Volgende dag, laatste Laosdag. Gaven onze was aan onze kotmadam af, we trokken er alleen op uit. Vroege voormiddag: moto op en weg. Buiten wat brommers en fietsen met toeristen op, kom je daar geen verkeer tegen. Je rijdt over hobbelige zandpaadjes beschaduwd door de tropische plantengroei, de ene zijde het altijd aanwezige groene water en de andere zijde de op palen gebouwde huizen verscholen onder de hoge bomen, het ene al wat minder afgetakeld dan het andere. Wat ons steeds opvalt zijn de kinderen, kleurrijk allegaartje, steeds in groepjes spelend, lopend, roepend , aan de oevers, in het water , op het platform van de woning in een kringetje verzameld. Gretig om op de foto te staan en dan curieus om zichzelf te zien. Ik moet een manier vinden om de bewuste foto aan dat groepje op te sturen, ze zouden hem zo graag hebben!

Zo belandden we aan de eerste bescheiden waterval van het eiland, die eens zijn water gelost stil overgaat in een tussen de rotsen stromend riviertje. Enkele km verder “ Vieuw Point”: een uitgestrekt zicht over het water, einde van het eiland. Hier staat een stuk verroeste Locomotief op een betonnen verhoog met panelen historische uitleg en foto’s. De Fransen wilden met stoomboten over de Mekong van Thailand naar China voor hun handel. De 2 grote watervallen verhinderden de doorgang. Ze maakten het onuitvoerbare plan om een spoorweg aan te leggen over de 2 eilanden: Don Det en Don Kon, dan de stoomschepen uit mekaar te halen( 2 delen) en ze, voortgetrokken door een stoomlocomotief, over het smalle spoor naar de andere kant te transporteren. Zo werden de watervallen vermeden. Een Titanenwerk, 4000 Vietnamezen werden overgehaald als werkkrachten, velen lieten hier hun leven. De schepen waren te zwaar en na enkele ritten geen boten meer over land. Van miserie hebben ze alles gelaten voor wat het was en zijn 2 verroeste locomotieven en een stuk spoorweg de stille getuigen van deze mislukte onderneming (maffen die Fransen).

Verkenningstocht gaat verder naar het laatste doel. Ja weer een waterval, maar wat voor ene!!! Al van ver hoorden we het donderend gedruis van het neerstortende water. Opeens stonden we daar, hemel, hoe groot en wat een schouwspel! Onbeschrijfelijk machtig, krachtig en trots speelt de Mekong met de bruine scherp torende rotsformaties,  laat van alle kanten opdagend zijn witte schuim als een wervelend waterspel samenkomen om tenslotte als een bruisend gordijn voor onze ogen te passeren. Verder wandelend door het park zagen we telkens weer nieuwe witte schuimende armen vanuit de zijkant de dieperik ingaan.. er bleek geen einde aan te komen. En ineens, bedaart die onstuimigheid in een rustig kabbelende loop van de Rivier. De Mekongexplosie was voorbij…daar waren de watervallen van onze Bolaven uitstap pisserkes tegen!

Vol van wat we van moeder natuur te zien kregen reden we verder, brugje over naar Don Det, niks wat ons aanstond, vuil, drukte van je welste, alle accommodaties op een hoop, zoals Ingrid het zou zeggen: vacuüm trekken en op mekaar leggen, dat verhoogt de capaciteit…

Rugzak weer ingeladen en naar het vertrouwde restaurantje, voor het laatst Laonoedels met een Beerke gegeten. Toen heb ik nog even gebabysit; Het lieve mevrouwtje dat voor haar gasten kookt, heeft twee Ukken die met de jongste van 1 maand op de loop waren zodat ik vreesde dat het elke moment tegen de grond zou gaan. Ik mocht het even vasthouden van het meisje, niet van plan zijnde het nog terug te geven. Mamma kokkin vond dit geweldig. Het brave wicht was in ’t slaap gedommeld tegen dat het eten klaar was.

En ja, vanmorgen was het zo ver. Als ons bootje met rugzakken geladen langs de mangroven schoof en ik mijn ogen voor het laatst over dit paradijs liet glijden, was er ergens een traantje dat ontglipte…

 Cambodja her we come…!